vídeo [caótico] para un ano novo

Un paseíño [caótico] pola Ría de Noia para empezar o 2012.

[vimeo 34532580]

 

Para velo en YouTube, vai aquí

a lúa é ausencia

entre os pequenos praceres, tamén o de rescatar un libro calquera

abrilo ao chou e ler mentres se vai achegando o sono…

e alá polo medio da noite

despertar co son do teléfono e correr para collelo

número descoñecido, di a pantalla

e colgan

son as catro da mañá e o libro na almofada

unha edición cutre de la destrucción o el amor, de aleixandre

páxina 101:  la luna es una ausencia

La luna es ausencia.
Se espera siempre.
Las hojas son murmullos de la carne.
Se espera todo menos caballos pálidos.

Y, sin embargo, esos cascos de acero
(mientras la luna en las pestañas),
esos cascos de acero sobre el pecho
(mientras la luna o vaga geometría)…

Se espera siempre que al fin el pecho no sea cóncavo.
Y la luna es ausencia,
doloroso vacío de la noche redonda,
que no llega a ser cera, pero que no es mejilla.

Los remotos caballos, el mar remoto, las cadenas golpeando,
esa arena tendida que sufre siempre,
esa playa marchita, donde es de noche
al filo de los ojos amarillos y secos.

Se espera siempre.
Luna, maravilla o ausencia,
celeste pergamino color de manos fuera,
del otro lado donde el vacío es luna.

O poema leva unha dedicatoria a Carolina Coronado, unha poeta do XIX. O Google fai o seu traballo e condúcenos ao seu poema La luna es una ausencia:

Y tú, ¿quién eres de la noche errante
aparición que pasas silenciosa,
cruzando los espacios ondulantes
tras los vapores de la nube acuosa?

Negra la tierra, triste el firmamento,
ciegos mis ojos sin tu luz estaban,
y suspirando entre el oscuro viento
tenebrosos espíritus vagaban.

Yo te aguardaba, y cuando vi tus rojos
perfiles asomar con lenta calma,
como tu rayo descendió a mis ojos,
tierna alegría descendió a mi alma.

¿Y a mis ruegos acudes perezosa
cuando amoroso el corazón te ansía?
Ven a mí, suave luz, nocturna, hermosa
hija del cielo, ven: ¡por qué tardía!

E aínda hai outro poema que tamén se titula La luna es una ausencia, de Gabriel Celaya:

De cuerpos en la nieve;
El mar, la afirmación
De lo total presente.
¡Adiós, pájaros altos,
Instantes que no vuelven!
¡Cuánto amor en la tarde
Que se me va y se pierde!
El mar de puro ser
Se está quedando inerte.
¡Ser mar! ¡Ser sólo mar!
Lo quieto en lo presente.
Y no luna sin sangre,
Blanco abstracto hacia muerte,
Máscara del silencio,
Teoría de nieve.
¡Ser mar! ¡Ser sólo mar!
¡Mar total en presente!

o tren non para

Iván vive a poucos metros da estación ferroviaria do Castro, en Silleda. Os edificios e os restos do mobiliario dan fe de que aquelo foi unha estación, pero xa hai anos que os trens deixaron de deterse nela. E xa non pararán máis.

Un día faleille a Iván das miñas viaxes en tren, sobre todo das máis recentes, e animeino a darlle uso á súa flamante cámara para facer unha reportaxe na estación. Aos poucos días trouxo unhas imaxes que el mesmo desbotou: o pulso tremáralle e as imaxes estaban demasiado movidas. O noso Iván está a virarse un chisquiño finolis, así que colleu vinte euriños, mercou un trípode, volveu á estación e fartouse de gravar. O traballo rematouno este venres pasado coa axuda de Mari de Piloño, que sempre ten o saleiro cheo para repartir.

Tamén está subido a Vimeo [aquí]

140 caracteres

[Resoltas as dúbidas e esconxurados os medos, a muller séntase a escribir a carta coa que vai pechar o seu matrimonio. Darredor dela deambula o home ao que ama, o home que a ama, o home que a asesora na redacción do texto cun entusiasmo de efectos devastadores]

Esta escena, que eu acotei e subín AQUÍ, pertence á película Por fin viúva (Isabelle Mergault, 2007), unha desas comedias con dobre fondo ás que xa nos ten acostumados o cinema francés. Creo que paga a pena vela, aínda que nada máis sexa para gozar da magnífica interpretación de Michèle Laroque.

A escena cobra un interesante valor antropolóxico nestes tempos nos que, como ben apuntou Lois Pereiro, os elementos das novas tecnoloxías van elaborando os nosos afectos. Todo cabe nos 140 caracteres dun SMS.

prevention&treatment

Tapeando o 17 de maio pola noite despois do MundoLois. Exquisita compaña. Confidencias a tumba aberta entre os tres: me enreda lo que falta / y lo que se aleja.

-Fálalle a Xosé do congreso ao que vas ir dentro duns días…

E conta que a finais de mes viaxa a Turquía para asistir a un congreso mundial de psicoloxía. Nótase que está nese puntiño no que se xuntan os nervos e a ilusión da viaxe. Pregúntolle se vai como relatora e contesta, con modestia nada falsa, que leva un traballiño sobre a evolución da conduta violenta dun grupo de rapaces.

-A ver, muller, dille algo desa conferencia da que me falaches…

Entón explica que nese congreso se van presentar algunhas comunicacións que poden resultar curiosas, mesmo chocantes para a nosa mirada occidental de hoxe, e pon o exemplo dunha delegación iraniana que presenta un traballo titulado, nin máis nin menos, Masturbation: prevention and treatment.

[Os sorrisos estouran en gargalladas]

Xa na casa, indago sobre o congreso e atopo suxerentes propostas na súa web:

unlimited soft and alcoholic beverages, wide variety of shows and animations, live music, Turkish folk dances

silleda opina: a escura trama

Haberá alguén que aínda non oíse falar de toda a polémica que se desatou despois do recente Madrid-Barça da Champions? Moi difícil me parece, porque estes días semella non haber outro tema de palique nas teles, na prensa escrita, nas radios, nas barras dos bares, nas paradas de bus, nos recreos das escolas [e tamén nas clases, claro], nas comidas familiares, nos fogares de xubilados, nos xulgados de paz, nas salas de espera dos dentistas e, nunha palabra, en todo canto sitio hai.

O reporteiro Iván decidiu aproveitar a ocasión e botar a andar coa súa cámara polas rúas de Silleda. O obxectivo, naturalmente, era pulsar a opinión que a xente tiña do acontecido no partido, especialmente no que se refire ao que Zeltia denominou a escura trama que, segundo Mourinho, tecen os árbitros arredor del.

fichaxe

Iván sempre andou dando voltas por aquí: Iván do Dépor, Iván do Castro, Iván de Silleda, Iván e o Seat Arousa, Iván e as cegoñas…

Desde a semana pasada tamén hai un Iván reporteiro, un Iván que leva a súa videocámara no coche para dispararlle a todo o que se menee. O que nos agarda, mi madriña!

O vídeo de hoxe está feito coas imaxes que gravou estes venres, o día que se lle fixo entrega da cámara. Por alí andaba tamén Maridepiloño, que fixo gala do seu habitual desenfado e botou unha man xenerosa. Grazas a ela foinos posible afondar na personalidade do alcalde sexy que descubrimos no anterior post.

mans de terra

xúroche que foi unha semana longa longa
tan longa que case interminable

e as miñas mans

estas mans que aporrearon mil teclados
e executaron a orde de arquivar
absurdos papeis superimportantes
en carpetas recicladas

estas mans que tamén estreitaron
outras mans astutamente ofrecidas
por sorrintes fenicios que venden grampadoras
e post-it
e produtos que borran a tinta
[por cada tres caixas mándoche unha sen cargo, eh]

manciñas que moveron cadeiras e mesas
cadeiras veñen
mesiñas van
cadeiras veñen e van

pero hoje é sábado, amanhã é domingo

e as mans xa devecían
esperaban con ansia que chegase o sábado
xusto este sábado
para ser por fin de terra

e de terra os meus dedos que aloumiñan a fariña

a masa está a levedar
nunha hora haberá pan da cor da terra
pan de terra para empezar o día

amén

hiperlocalismo ou cosmopaletismo?

[Grazas pola achega, Merchiña]

 

apátridas

Houbo quen vaticinou que a chegada de Feijoo á presidencia da Xunta poría fin a unha suposta situación de crispación lingüística.

Podería ter sido dese xeito, por suposto, pero aconteceu máis ben ao revés, ata o punto de que o debate lingüístico está a invadir ámbitos nos que antes sería impensable que se manifestase: o programa Gran Hermano, sen ir máis lonxe [ver para crer].

Chamémoslle debate, chamémoslle conflito, chamémoslle questione della lingua… Chamémoslle como lle chamemos, este asunto é un foco de tensións que non todo mundo dá soportado, ata o extremo de que hai quen opta por declararse formalmente apátrida, como fai este señor que chama a unha emisora de radio:

[Pregúntome como recibirá este señor apátrida a noticia de que se está a fraguar a primeira peli porno en galego! E non acaba aí o conto, non, porque resulta que a peli ten guión e todo… Como dixo Mer, cosas veredes!]

xaneiro xa

Nos meus discos duros hai moitas gravacións en estado de hibernación: cousas que fun rexistrando por aquí e por acolá nestes últimos anos e que non cheguei a utilizar en ningún proxecto, ou que desbotei por non ser quen de avanzar na idea da que partía, ou…

E un día calquera, un día tan azul ou tan gris coma calquera outro día calquera, aparece no taboleiro un elemento que lle dá vida a ese material: unha canción, por exemplo, coma no caso do vídeo de hoxe.

[Porque xa é xaneiro. Xa. Xaneiro xa]

plastificando

Estivo varios días sostendo unha dura batalla co teclado ata que conseguiu meter nunha folla o seu listín telefónico. Estaba orgullosísimo do seu traballo e cansouse de amosarllo a todo aquel que se lle cruzaba no camiño. Tan satisfeito estaba o home co seu folio que se me ocurriu facerlle unha proposta:

-Que che parece se corriximos catro cousiñas de nada, o imprimimos de novo e o levas a que cho plastifiquen? Verás que ben che queda.

Así se fixo. Á semana seguinte tróuxome o documento xa plastificado. O folio tiña un aspecto extraño, así como fofo. O plástico non se axustaba ao papel, bailaba darredor del. Pregunteille a que papelería o levara. Respondeu con naturalidade:

-Plastificáronmo na máquina de envasar os chourizos.