a bolboreta das ás esmagadas

Levantei a vista. Diante nosa estaba unha muller que quería dicirnos algo.

-Estáis para una foto!

E marchou. Vin como se ía abrindo paso entre a xente co titubeo propio de quen xa leva unhas poucas cervexiñas no corpo e outra na man.

Pasaron uns minutos e regresou. Blusa branca elegante, o vaso de cervexa cheo ata os topes e un medio sorriso nos beizos. Pediunos autorización para sentar no noso sofá. Permiso concedido. O grupo de persoas co que ela viñera estaba a uns metros de nós. Mirábannos de esguello, os moi capullos.

-Si os molesto, me lo decís y me voy, ¿vale?

Contounos que xa estaba cansada de aturar a un dos seus acompañantes, concretamente a aquel home de bigotón preconstitucional que non paraba de falar. Parece ser que o fulano só sabía largar de si mesmo -que raro!-, e ese non era un tema de conversación que a apaixoase nese momento. Ao pouco tempo aproximouse unha das amigas do seu grupo e chamoulle cabroooonaaa [E digo eu que unha cousa é que che chamen cabrona, así polas bravas, e outra moi distinta que che digan cabroooonaaa, así como con picardía. Enténdese a diferenza, non?]

Saímos á rúa. Mirei a hora e sorprendeume que fose aínda tan cedo. Ela, a cabrooonaaa, veu camiñando con nós. A amiga e o resto do grupo ían un pouco por diante. Cando pasamos á beira das escaleiras da Quintana apareceu un chaval con pinta de recén levantado da sesta. As presentacións de rigor e o lacónico choque de mans. O mozo acelerou o paso: foi a súa maneira de dicir adeus.

-Se supone que es mi pareja. Lo que pasa es que tenemos una relación abierta.

Non perdín un segundo antes de preguntarlle que demo é iso dunha relación aberta. Púxose seria e ofreceume unha resposta que podería incluírse na Wikipedia.

-E ti levas ben iso?

-No, para nada.

Baixou a cabeza e calou.

o mel e o coitelo

Sábado pola mañá. Un señor traxeado e encorbatado le con desgana o seu discurso. Ninguén lle fai moito caso, a verdade, e el sábeo: leva ben o seu papel de teloneiro do Secretario da Real Academia Galega. O seu monótono fungar vai transitando polos lugares comúns do recoñecemento dos méritos alleos, dos agradecementos sen fin e, como non, da falsa modestia. Pasan lentos os minutos ata que, xusto ás doce e vinte, o insulso orador levanta por un instante a vista dos folios para citar a Michel Foucault. A cita é un puro pegote, un artificio totalmente fóra de lugar, pero logra captar a miña atención e mantela viva coa esperanza malévola de atopar algunha outra perla.

Pola tarde, e logo dun máis ca agradable xantar, o corpo pide recollemento. Róndanme pola cabesiña os episodios de dor que ultimamente lles afectan a algunhas persoas que amo: as decepcións, a mágoa polo tempo dilapidado, as batallas que xa se dan por perdidas, a amargura, a enfermidade…

[Escríbeme para contarme que acaba de vir outra vez do hospital, que cociñou algo para a familia, que precisa descansar, que está triste. De boa gana lle faría compañía, pero a distancia é a distancia e nós non podemos flotar coma as figuras dos cadros de Chagall -ou talvez si?]

O labirinto da memoria cuspe unha cita. Tamén unha cita, outra vez unha cita, pero esta non é de Foucault:

É a orde das cousas: todos probamos o mel; despois vén o coitelo.

Miro no gúguel para asegurarme de quen era: pois si, de Bukowski.

un correo-e

>>

Onte estaba un pouco pachuchiña á tarde, e tiven sesión de sofá con Lois Pereiro.
Á noite, cando deixei o libro, quedei envolta na súa atmosfera.
E que… [sabes?] terminei lendo coma se fose eu quen escribira, poñéndome na súa pel…
[dentro do que é posible facer iso con alguén de quen non sabes nada, a excepción de saber que sabe que vai morrer;
que a súa relación amorosa estaba rota:

unidireccional, si, e irreversible / ou bidireccional, pero imposible, como el dicía.

Supoño que esquecer a quen se ama é un luxo que non podía permitirse: un luxo accesible só para quen pensa ter futuro]

Apetecíame falar e íate chamar, pero vin que era un pouco tarde:
de boa te libraches!

Concluíndo: á noite era eu un pouco Lois Pereiro, e coma el podía sentir esa necesidade de continuidade, de non diluírme na nada.

Dos días que reserva para min o destino
cada unha das súas noites por vivir
sería a derradeira
a única esencial
se puidese vivirte a ti tamén
trasnoitado sobre o teu corpo en calma
cohabitando os teus soños
sobrevivido á miña inexistencia
soñado nas túas noites
ou prorrogado en ti.

[…] e a súa vida segue o seu camiño,
indiferente,
allea á miña morte,
á miña vida,

Contrapoñendo á vida del:

E aquí estou eu
con ela dentro sempre
insomne
e irredenta
como única compaña unha vez máis;
a enfermidade

E isto, non é un berro?

Déixate devorar por quen te escolla
agora que es unha luz evadida
da escuridade que te tiña capturado.
Déixate devorar
e impide feramente
que te volva habitar e te contaxie
a túa latente sombra irrevocable

E hoxe, non sei polo que, teño unha estraña sensación de orfandade.

colacao

-Xa sei que é unha tontería, pero non che levo nada ben que me empecen a chamar señora nos comercios e nos restaurantes.

-Pois a min fixéronme esta pregunta hai uns días: Xosé, xa existía o colacao cando eras pequeno?

días de viño e rosas

el marchaba para a cama ao acabar de cear

eu recollía a mesa, fregaba os cacharros, limpaba todo, preparaba as cousas para o día seguinte

facía estes labores moi amodiño, dando mil voltas, para asegurarme de que estivese dormindo coma unha pedra cando eu chegase cabo del

subía sen facer ruído e metíame na cama con moito coidado :: deixa que durma

por que tardaches tanto? xa pensei que non subías

así pasei sete ou oito anos

que foi da miña casa de chocolate?