Chegamos a Lalín ás once en punto, a hora pactada dez días antes. Pulsamos o timbre e recibimos a noticia de que o noso personaxe acaba de romper unha perna. Xa non sacamos as cámaras do coche, loxicamente, e quedamos de volver outro día para facer de reporteiros. O primeiro, xa se sabe, é a saúde.
Cafeteamos e lemos a prensa moi de vagar. Nun recanto dun xornal atopo a fórmula perfecta para resolver a crise. Non podo resistirme a compartila.
Imaxinemos que chega un turista a un hotel. Diríxese ao recepcionista e pregúntalle se queda algunha habitación libre. O recepcionista respóndelle que só hai unha dispoñible e que custa cen euros. O turista entrégalle un billete de cen euros e sube á habitación.
O recepcionista colle os cen euros e sae botando fume cara á tenda do carniceiro. Entra e entrégalle o billete, ao tempo que lle di: “Aí che deixo os cen euros que se che debían”. O carniceiro colle os cartos e vai pitando cabo do que lle vende a el as reses. “Toma os cen euros que che estaba a deber”, acláralle. O gandeiro agarra os cen euros e lévallos ao seu proveedor de pienso para saldar tamén unha débeda de cen euros. Á súa vez, o comerciante dos piensos tiña tamén un pufo de cen euros no hotel, así que aproveita que acaba de cobralos para presentarse alí co billete e pechar a súa débeda.
Todo isto acontece en pouco tempo, o xusto e necesario para que o turista examine a habitación e faga un par de chamadas para ver outras opcións. Rematadas estas tarefas, baixa a recepción e diríxese de novo ao empregado: “Non me acaba de gustar a habitación e vou buscar aloxamento noutro hotel. Faga o favor de devolverme os cen euros”. O recepcionista bótalle a man ao billete de cen euros, o mesmo billete que o turista lle entregara ao chegar, e devólvello xunto co saúdo de rigor.
Conclusión: todos pagaron as súas débedas e ninguén gastou nada.
Falabarato 
Falaron