[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
Para todo fai falla ter maña. Eu non a tiña de neno para estoupar os estalotes e creo que non a tería nunca para facer unha tarabela con xeito…
Pode lerse no Dicionario da Real Academia Galega que unha tarabela (nós chamámoslle tabenla) é un trebello para espantar os paxaros, xeralmente con aspas que baten contra un obxecto metálico, e fan ruído ao seren movidas polo vento.
Tamén en YouTube [aquí]
No tuve amor a las palabras;
si las usé con desnudez, si sufrí en esa busca,
fue por necesidad de no perder la vida,
y envejecer con algo de memoria
y alguna claridad.
[Francisco Brines]
Non lembro ben os detalles, pero creo que a súa historia empezou no bar no que os dous paraban para xantar. Tería que tela a ela diante para que me dixera en que momento comezou a reparar naquel home calado e serio. Seguramente pasou bastante tempo antes de que se decidise a pedirlle permiso para sentar na mesa del. Despois viría, imaxino, unha longa tempada de conversacións, de lazos que se foron estreitando ao compás do café da sobremesa, cómplice unha vez máis.
O seu debeu ser un namoramento deses que van cocendo a lume lento, co mesmo vagar co que o orballo acariña pacientemente a terra ata enchoupala. E a eles xa nunca os ía abandonar aquela lentura, a pesar de ter que vivir a súa relación ás agachadas durante moitos anos de cruel clandestinidade.
Non deixaron de verse cando el enfermou do mal que o ía matar. Seguiron amañándose para estar xuntos cando e como podían, ás agachadas sempre, e ela viviu a lenta agonía do seu namorado coa angustia de saber con toda certeza que ninguén a avisaría cando el morrese.
Á fin, un baleiro no corazón, unha memoria que queima.
[Acordeime desta historia mentres vía Bicicleta, cullera, poma (Bicicleta, culler, mazá), un excelente documental de Carles Bosch que lle dá protagonismo, precisamente, á loita por manter viva a memoria que se esnaquiza]
 |
| Obra de Manuel Colmeiro |
Hai bastantes anos atopei un libro que xa case estaba descatalogado. Non lembro o título, mais si o contido: 139 reproducións da obra do artista silledense Manuel Colmeiro Guimarás.
Escaneeinas unha a unha na primavera de 2001 e gardeinas nun CD. Hoxe falei daquel libro con Matías da Torre, o Concelleiro de Cultura de Silleda, e lembrei as 139 imaxes. Localiceinas ao chegar á casa e decidín compartilas nun album Picasa ao que podes acceder premendo na imaxe superior. As reproducións ofrécense na calidade orixinal coa que foron escaneadas.
[No 2007 subín ao YouTube un extracto dunha entrevista a Manuel Colmeiro na súa casa de Margaride -Silleda-, que fora emitida por TVE no ano 1999, poucos meses antes do seu falecemento. VER]
Case sen tempo para levantar a cabeza de follas de cálculo e de mil papelorios que nin o demo sabe de onde saen. Sen tempo para pasear por Cachóns, para ver outonar, para botarlle a man ás mazás.
O domingo fun rescatado por Uxío. Levoume á capela de Santa Eufemia e fíxome un pase privado da exposición que con tanto mimo axudou a preparar.
Unha persoa a quen admiro agasalloume hai pouco cunhas palabriñas manuscritas e cunha mimosa infectada de beleza.
Na carta cóntame que segue con emoción os vídeos nos que aparece o noso amigo Iván e que se sinte partícipe dos seus éxitos ao volante. É estrano o perto que podemos sentirnos dalgunhas persoas sen coñecelas, di, e concordo.
A Iván fíxolle moita graza a mimosa plastificada. Despois deille a ler a parte da carta que fala del e puxo esa cara de felicidade de cando se sinte recoñecido.
Quedamos en facer un vídeo de agradecemento. Eu quería que no vídeo houbese moitas mimosas, pero xa as daba por perdidas: en Cachóns xa desapareceran. Eu sei onde as hai, dixo Iván. Levou a cámara e gravou toda a tarde. Ao outro día volveuna coller para tomar imaxes das cegoñas que aniñaron en Silleda.
E aquí está o resultado. Utilizamos a base musical e visual dun anaco de Calle 54, o filme que asinou Fernando Trueba no 2000. Se queres ver o vídeo orixinal, preme aquí.
Falabarato 
Falaron