Non serei lobishome. Non serei vítima de lobishomes. Non serei un poli que persigue lobishomes. Non estarei na película: chego tarde ao casting.
E non tería estado mal ter ido á Casa da Cultura de Silleda ese 15 de xaneiro para saber que xente ía á selección, para indagar sobre as súas expectativas ou para curiosear de que xeito se mirarían entre eles…
Onte pola noite, mentres descargaba do móbil esta foto, lembraba que ese 15 de xaneiro fun por primeira vez á Cidade da Cultura, e foi co reclamo [ou co gallo, como di o admirado Luis Rrrrriallll] de asistir á primeira entrega do ciclo Ceo das Letras: conferencia de María do Cebreiro, dramatización de textos de Rosalía a cargo da compañía Casa Hamlet, con Manuel Lourenzo e Santiago Fernández, e viño con algo de picoteo antes de ir para a casiña coma un pepe.
O mellor? Os viños, faltaría máis… Púxenme nunha mesa coa miña copa e desde alí seguín o espectáculo: o conselleiro Varela, moi cool coa súa vestimenta cun puntiño casual, repartía, tamén copa en man, apertas e saúdos a velocidade de vértigo. Víase cómodo, aínda sabendo que naqueles poucos metros cadrados que compartiamos se concentraba un número non pequeno de persoas que pediran publica e reiteradamente a súa dimisión. Non parece, desde logo, un home tímido; máis ben encaixa no perfil dunha ex directora xeral de Educación que dicía de si mesma que era unha kamikaze comunicativa. Outro dos presentes, un intelectual chairego que si semella ser dos realmente tímidos, buscaba un viño e non se atrevía a pedilo. Nunha das mesas había un par de copas que tiñan toda a pinta de non ser de ninguén; mirou para elas, achegouse e case colleu unha, pero algo lle debeu pasar pola cabeza no momento decisivo que o levou a renunciar e a agardar a que algún dos camareiros fixese un voo rasante.
Antes de marchar funme despedir dun coñecido. Contoume que hai dúas situacións nas que ao conselleiro lle encanta que o pillen: tocando o piano e falando en alemán. Grande este Varela!
O sábado 29 volvo. Ese día a cousa xira arredor de Manuel Antonio, un auténtico miura.
Falabarato 
Falaron