cianuro e ouro en corcoesto

Resulta que hai ouro en Corcoesto, no concello de Cabana de Bergantiños. E resulta que, por fortuna, tamén hai unha empresa disposta a extraelo. E resulta que esa empresa, mira ti, vai crear centos de postos de traballo para a xente da zona. Diríase, a teor disto, que a providencia divina fixo xustiza con esas sufridas e humildes xentes da Costa da Morte [véxase, por exemplo, este artigo de El Correo Gallego] nunha enésima reedición do conto da leiteira. Pastillita y a dormir!

Onte estiven nun acto do que seguramente non falarán os xornais. Un acto tan subversivo que a algunha persoa das que asistiron lle acarreará probablemente consecuencias desfavorables. Un acto ao que sabemos que non acudiu moita xente por medo a ser etiquetada de rebelde, díscola ou desafecta [e iso non mola]. E quizás mellor lles foi quedaren na casiña facendo os seus labores ou dando un paseo arredor das interminables fincas de millo forraxeiro, porque se, desafiando a finísima tea de araña caciquil, tivesen feito acto de presenza na Casa dos Veciños do Couto habían quedar tan noqueados coma min, ou máis, ao ir vendo en pantalla os datos que a propia empresa adxudicataria da extracción do ouro comunica no seu plan de explotación. Recoméndovos encarecidamente que, se tedes un minutiño dispoñible, vos acheguedes a esta ligazón e vexades a presentación completa. Aí vos enteraredes, por exemplo, de que para extraer o ouro de Corcoesto será necesario utilizar diariamente case tonelada e media de cianuro, cantidade suficiente para envelenar 2’7 veces a poboación galega!

Non sei a vós que vos parecerá, pero creo que este conto da leiteira tamén ten algo de truco… e demasiado cianuro!

a felicidade era iso

Sabía que Iván estaba ilusionado co partido de Riazor. Hai cousa dun ano tocoulle vivir alí o descenso e levouno con bastante amargura. É unha destas persoas para as que o fútbol o é todo, ou case, e por iso gozou coma nunca co regreso á primeira división. Nunca o vira bailar,  pero onte bailou ao compás da coidada banda sonora elixida para a ocasión pola xente do Dépor.

Este vídeo vai dedicado a el. Non podía ser doutro xeito.

north west

 A. Auga. Aire. A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Árbore xunta á Árbore, e a alegría do espazo circundante. A alma é o Atlántico e é o cantil o corpo da súa chamada Atroz. Lois Pereiro

Levo meses sen editar un vídeo, pero non deixei de tomar apuntamentos coa cámara, co móbil e co que tiña a man; e cando xuntei toda esa forza atlántica no disco duro xa non tiven dúbidas: north west.

 

Tamén en Vimeo [aquí]

o voso galo, comadre

Á xente do Deza gústalle a música. E a cal non?, dirás ti. E levas razón. O que quero dicir é que por esas terras a xente vive a música cunha paixón que non teño visto noutros sitios. Non é arriscado supoñer que esa devoción pola música, que ademais ten un carácter extraordinariamente interxeracional, é a principal responsable da apabullante nómina de bandas de música,  de agrupacións folclóricas e de corais que hai por toda a zona.

O sábado 28 de xaneiro debutou o Coro Vales Mahía. O evento tivo lugar no auditorio Manuel Dopazo, na Bandeira. Entre o numeroso público estaba Antonio, que compatibilizou con oficio as funcións de rendido espectador e de cámara. Grazas ao traballo de Antonio podo achegarche hoxe o documento en vídeo da velada.

Son sesenta minutiños de nada… [Si, pero ninguén é quen de botar contas do traballo e do sacrificio que hai detrás desa hora de actuación]

 

 

Para velo en YouTube, fai clic aquí.

Tamén en Dailymotion, para que non falte de nada. aquí

[E falando do YouTube, alucino co correo que me remiten unha vez rematado de subir este vídeo. Transcribo: Es posible que el contenido o la licencia de tu vídeo Coro Vales Mahía en concerto pertenezcan a GoDigital MG For a Third Party.]

ponte maceira [de noite]

Teño estado en Ponte Maceira moitas veces. Teño ido ata alí en coche, na bicicleta e andando [aclaro que andando só fun unha vez]. Saquei moitas fotos alí e lévanme feito tamén unhas poucas, pero o que  nunca fixera ata a noite deste martes fora gravar Ponte Maceira de noite.

 

 

Podes velo tamén en Vimeo [aquí]

vinte anos

Xa comentei no artigo anterior que estes días me ocupei de dixitalizar unhas cintas de vídeo nas que se rexistran antigas festas do entroido da miña parroquia.

Ao revisar todo ese material fun atopando bastante xente que quedou no camiño. Moitas desas persoas xa tiñan os seus aniños enriba, mais non era ese o caso de Daniel da Hermida nin o de Moncho -meu primo e compadre-; tampouco o de outros que tamén nos deixaron moi novos.

Fixen un corta e pega coas imaxes de algunhas desas persoas que xa non están. Para a lembranza.

oza’91

Teño un bo lío de cables e aparellos ciscados encima da mesa. Citarei só os que lle afectan ao traballo que hoxe presento, que veñen sendo unha cámara Sony Video8 -moi aparatosa ela, como corresponde ás da súa quinta-, unha tarxeta capturadora de vídeo por USB e o portátil co que traballo habitualmente.

A cámara deixouma Suso de Fandiño, un auténtico pioneiro da videogravación a quen lle debemos unha parte significativa da memoria gráfica da nosa parroquia. A capturadora pasouma o outro Suso, o de Eticolmeiro, e así aforrei o traballo extra de dixitalizar desde o Video8 á miña cámara HDV para volcar despois ao ordenador, que é como viña facendo antes.

Coa cámara viñan algunhas cintas con rexistros de vellos entroidos. Escollín unha ao chou e fun dar co do ano 1991. Cantas cousas pasaron en vinte anos!

muíños, río, uxío

Xa hai tempo que circula polo cauce do Tella, que é un dos dous ríos que bañan o meu Cachóns, unha substancia sospeitosa que enloda a auga e mantén a raia a vida. E non é preciso ver para crer: basta con cheirar para saber.

Uxío coñece ben o río Tella e entende de muíños, como poderás comprobar se ves o vídeo que poño hoxe. O que non entende Uxío é a pasividade coa que os estamentos e os membros da nosa sociedade aceptan, cada quen ao seu nivel, o desastre da contaminación sen mover un dedo para porlle remedio.

 

[vimeo 31651184/]

 

Para ver en YouTube [aquí]

 

rizoma

Quen borra do teu corazón
o mar e a terra da Provenza?
Quen borra a lembranza do teu corazón?
Que destino te apartou do
ardente sol natal?
Na dor mesma vive todo
aquelo que te fixo feliz,
e só alí encontrarás a paz.

As palabras que o vello Germont lle dirixe a Alfredo, o seu desconsolado fillo, prenden en min e cobran vida cada vez que as escoito [aria Di Provenza il mar, il suol  – La Traviata, Giuseppe Verdi].

Poderosas as palabras, profundo o seu eco, despréganse coma rizoma pola terra e suben tamén por min, que sempre estou regresando.

[O sábado pola tardiña, Cachóns e a recollida de castañas. O luns, tamén atardecendo, paseo pola ribeira do Ulla. O outono está petando á porta]

Tamén en YouTube [aquí]

colmeiro 139

Obra de Manuel Colmeiro

Hai bastantes anos atopei un libro que xa case estaba descatalogado. Non lembro o título, mais si o contido: 139 reproducións da obra do artista silledense Manuel Colmeiro Guimarás. 

Escaneeinas unha a unha na primavera de 2001 e gardeinas nun CD. Hoxe falei daquel libro con Matías da Torre, o Concelleiro de Cultura de Silleda, e lembrei as 139 imaxes. Localiceinas ao chegar á casa e decidín compartilas nun album Picasa ao que podes acceder premendo na imaxe superior. As reproducións ofrécense na calidade orixinal coa que foron escaneadas.

[No 2007 subín ao YouTube un extracto dunha entrevista a Manuel Colmeiro na súa casa de Margaride -Silleda-, que fora emitida por TVE no ano 1999, poucos meses antes do seu falecemento. VER]

a lúa é ausencia

entre os pequenos praceres, tamén o de rescatar un libro calquera

abrilo ao chou e ler mentres se vai achegando o sono…

e alá polo medio da noite

despertar co son do teléfono e correr para collelo

número descoñecido, di a pantalla

e colgan

son as catro da mañá e o libro na almofada

unha edición cutre de la destrucción o el amor, de aleixandre

páxina 101:  la luna es una ausencia

La luna es ausencia.
Se espera siempre.
Las hojas son murmullos de la carne.
Se espera todo menos caballos pálidos.

Y, sin embargo, esos cascos de acero
(mientras la luna en las pestañas),
esos cascos de acero sobre el pecho
(mientras la luna o vaga geometría)…

Se espera siempre que al fin el pecho no sea cóncavo.
Y la luna es ausencia,
doloroso vacío de la noche redonda,
que no llega a ser cera, pero que no es mejilla.

Los remotos caballos, el mar remoto, las cadenas golpeando,
esa arena tendida que sufre siempre,
esa playa marchita, donde es de noche
al filo de los ojos amarillos y secos.

Se espera siempre.
Luna, maravilla o ausencia,
celeste pergamino color de manos fuera,
del otro lado donde el vacío es luna.

O poema leva unha dedicatoria a Carolina Coronado, unha poeta do XIX. O Google fai o seu traballo e condúcenos ao seu poema La luna es una ausencia:

Y tú, ¿quién eres de la noche errante
aparición que pasas silenciosa,
cruzando los espacios ondulantes
tras los vapores de la nube acuosa?

Negra la tierra, triste el firmamento,
ciegos mis ojos sin tu luz estaban,
y suspirando entre el oscuro viento
tenebrosos espíritus vagaban.

Yo te aguardaba, y cuando vi tus rojos
perfiles asomar con lenta calma,
como tu rayo descendió a mis ojos,
tierna alegría descendió a mi alma.

¿Y a mis ruegos acudes perezosa
cuando amoroso el corazón te ansía?
Ven a mí, suave luz, nocturna, hermosa
hija del cielo, ven: ¡por qué tardía!

E aínda hai outro poema que tamén se titula La luna es una ausencia, de Gabriel Celaya:

De cuerpos en la nieve;
El mar, la afirmación
De lo total presente.
¡Adiós, pájaros altos,
Instantes que no vuelven!
¡Cuánto amor en la tarde
Que se me va y se pierde!
El mar de puro ser
Se está quedando inerte.
¡Ser mar! ¡Ser sólo mar!
Lo quieto en lo presente.
Y no luna sin sangre,
Blanco abstracto hacia muerte,
Máscara del silencio,
Teoría de nieve.
¡Ser mar! ¡Ser sólo mar!
¡Mar total en presente!

sunshine award [Dores]

Mandáchesme un carameliño envelenado, Dores; un agasalliño en forma de galardón que leva un nome que impacta: Sunshine Award.

Para comezar, o agradecemento por terte lembrado de min, Dores.

E, para seguir, a responsabilidade de designar as doce webs que propoño para o premio. En boa me metiches, Dores!

Escriben por aí que no mundo hai uns 300 millóns de páxinas web. Descartado velas todas, o que me queda é establecer algún criterio, e non necesariamente obxectivo, que oriente a miña escolla. Doulle voltas e máis voltas e máis voltas, e chego á conclusión de que os lugares que vou seleccionar han ter a característica común de ser espazos cos que manteño unha fonda relación emocional, ben sexa froito dunha conexión persoal cos autores/as, cos contidos… ou con todo xunto.

Queda explicitada a miña clave, Dores. Deixo nun segundo plano outras nocións como as de calidade, difusión ou frecuencia coa que as visito.

A lista, sen orde nin prioridade de ningún tipo:

Zeltia, que nunca está de volta de nada.

Harmonía, que me obrigou a manter aberto este chiringuito.

Augasdemarzo, fascinantemente oblicuo.

Sucos, o blog de Dores, ourego romeu menta.

Naturgalicia, quen mo ía dicir…

Mari de Piloño, polo afán de superación, a ansia de vivir e a falta absoluta de vergoña.

O cartafol dos silencios, por ese galo punkie que me mira.

Made in Galiza, hai que velo, hai que lelo.

Alberte Pagán, que me sigue abrindo camiños despois de tantos anos.

Eliseu, tan capaz de falar con erudición do Gran Hermano coma de Schubert.

EtiColmeiro, porque Suso fai que tamén sexa a miña casa.

Alex Ghalpon, porque si!