[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
Teño estado en Ponte Maceira moitas veces. Teño ido ata alí en coche, na bicicleta e andando [aclaro que andando só fun unha vez]. Saquei moitas fotos alí e lévanme feito tamén unhas poucas, pero o que nunca fixera ata a noite deste martes fora gravar Ponte Maceira de noite.
Podes velo tamén en Vimeo [aquí]
Xa hai tempo que circula polo cauce do Tella, que é un dos dous ríos que bañan o meu Cachóns, unha substancia sospeitosa que enloda a auga e mantén a raia a vida. E non é preciso ver para crer: basta con cheirar para saber.
Uxío coñece ben o río Tella e entende de muíños, como poderás comprobar se ves o vídeo que poño hoxe. O que non entende Uxío é a pasividade coa que os estamentos e os membros da nosa sociedade aceptan, cada quen ao seu nivel, o desastre da contaminación sen mover un dedo para porlle remedio.
[vimeo 31651184/]
Para ver en YouTube [aquí]
Quen borra do teu corazón
o mar e a terra da Provenza?
Quen borra a lembranza do teu corazón?
Que destino te apartou do
ardente sol natal?
Na dor mesma vive todo
aquelo que te fixo feliz,
e só alí encontrarás a paz.
As palabras que o vello Germont lle dirixe a Alfredo, o seu desconsolado fillo, prenden en min e cobran vida cada vez que as escoito [aria Di Provenza il mar, il suol – La Traviata, Giuseppe Verdi].
Poderosas as palabras, profundo o seu eco, despréganse coma rizoma pola terra e suben tamén por min, que sempre estou regresando.
[O sábado pola tardiña, Cachóns e a recollida de castañas. O luns, tamén atardecendo, paseo pola ribeira do Ulla. O outono está petando á porta]
Tamén en YouTube [aquí]
Pedro colle unha variña e escaravella con ela no chan. A terra sae voando coma se fose cinsa.
Pónselle cara de circunstancias.
-Se non vén pronto unha reguiña, seca todo. Mira como agulletou o millo da veiga. Parece que está todo ardido. É unha pena.
-Pois a ver se chove un día enteiro, logo…
-Tal como está a terra, dígoche eu que un día non abonda. Mira para aquí [escaravella outra vez]: non ten lentura ningunha.
[Lentura (*). Outra desas palabras que xa case non escoito. Palabras que xa non se escoitan.]
O domingo pola noite, por fin, a chuvia. O luns pola mañá recibo un correo dunha persoa que manifesta a súa tristeza por culpa do mal tempo. En Cachóns, en cambio, a auga é recibida con alivio.
Pola tarde chove miudiño, como miudiño chove. Collo o paraugas e saio coa cámara. As pingas de auga nas follas, as maceiras vencidas polo peso do froito, os olores da terra húmida, as uvas maduras antes do seu tempo… Comprobo que a auga xa foi entrando na terra. Direille a meu pai que xa empeza a haber lentura.
Se pasas por aquí de cando en vez, xa sabes que teño costume de subir os vídeos a Vimeo e a YouTube. Creo que Vimeo dá un chisquiño máis de calidade, pero pode que sexa cuestión de prexuízos pola miña parte. Lembra que podes acelerar a descarga en Vimeo se desactivas a opción HD que hai no reprodutor. Para ver o traballo en YouTube, preme aquí.
(*) Lentura: Humidade que contén a roupa, os froitos ou a terra.
[Hai xente que fai maxia cun sacho. Hai xente que sabe que unha leituga é moito máis ca unha leituga. Hai xente que fai fotos dos seus tomates e mas manda por SMS. Ou da tortilla que acaba de facer con ovos e patacas da casa… Ovos de galiñas felices, escribiu alguén que tamén facía maxia]
O domingo púxose a chover. Collín a cámara, un paraugas para protexela e fun pola horta para vivir o orballo. Unha vez máis, e xa van moitas, admirei o traballo incansable de meus pais, horteláns felices de selo.
[vimeo 24439466]Hai poucos días publiquei unha entrada que se titula nimbos. O post leva un pequeno traballo en vídeo no que xoguei con versos de Xosé Mª Díaz Castro, poeta no que ando mergullado esta tempada.
O vídeo de hoxe tamén incorpora textos de Xosé Mª Díaz Castro; versos que saben á auga limpa dos ríos e dos regueiriños, esa auguiña limpa que xa case non hai. Non a hai pero hóuboa, que eu ben me lembro!
[Infinita tristeza cando un se achega ao río Tella, un dos dous que pasan por Cachóns, e percibe o veleno, ole o veleno, ve como avanza -lenta e mortífera- a escuma do veleno. A neglixencia, o desinterese, a absoluta falta de sensibilidade alíanse para que o desastre non se deteña. Non ho, que o que importa é que poñan farolas…!]
O domingo fixen un percorrido por Cachóns, Laña, Eo dos Menecos e Vilanova, todos eles lugares da parroquia de Oza. Seguín o curso do río Santa Lucía, aproveitando os camiños abertos polos pescadores, e gravei as augas mansas, as augas tranquilas, as augas a cachón.
Nota/ O vídeo abre automaticamente con calidade HD. Se advirtes que a túa conexión non permite un visionado razoablemente fluído, fai clic na opción HD e desactívaa.
Onte probei por primeira vez as prestacións dunha cámara fotográfica réflex en modo vídeo.
Foi despois de xantar. Día soleado, temperatura agradable, unha horiña libre por diante: a ocasión propicia para coller a cámara e obter información de primeira man das posibilidades que ese trebello lle pode ofrecer a calquera persoa aficionada á imaxe en movemento. A cámara é unha Canon EOS 60D, que ofrece uns moi respectables 18 Mpx en modo foto e calidade Full-HD (1920 x 1080 píxeles) en vídeo.
A gravación que ofrezo está feita con imaxes recollidas onte en Cachóns e Silleda nas horas propias da sobremesa e da sesta. Sería por iso que escollín unha nana como complemento musical?
Un vello estanque.
Tírase unha ra:
ruído da auga.
[Un haiku de Matsuo Bashō]
Aura publicou hai uns días cinco fotos duns muíños que sobreviven ao pé do río Vilameá.
Escribín un comentario.
O comentario quedou aí. A pinga de humor que lle faltaba púxolla alguén que o veu e me mandou inmediatamente un correo poñendo as cousas no seu sitio:
adico o post de hoxe e a nevarada de onte a andrea, amiga e compañeira, compañeira e amiga
Leváronme a Ferrolterra certas cuestións relacionadas co traballo.
Pero houbo máis, claro.
Antes esto estaba cheo de rapazada, pero a xente de agora non cría. É o Jesús quen así sentencia, co seu sorriso retranqueiro, pero podería ser calquera dos meus compañeiros de mesa. Moitos deles -e delas, sobre todo delas- superan con folgura os oitenta anos, pero aí están tan felices diante do seu prato de pulpo, a pesar das restricións impostas por médicos sen alma [Gústalles o pulpo, señores?, di con xeito un dos camareiros. Mozo, o pulpo está moi bo, pero se non lle botases picante tamén nos valía].
Se hai pulpo é que hai festa, e se hai festa é porque os veciños e veciñas de Parada (Silleda) así o decidiron. Razóns non lles faltan, porque só eles saben do traballo e da dedicación que hai detrás da restauración das fontes e dos lavadoiros da parroquia. Para Iván e para min foi un pracer ser convidados para documentar en imaxes o gozo colectivo.
Falabarato 
Falaron