no mesmo barco

Xa case ninguén fala na sala de espera. Daquelas animadas conversas doutro tempo apenas queda hoxe un tímido bos días, ese saúdo de rigor que precede ao acto de sentar e coller un exemplar do Tierras, o xornal de balde que se distribúe con notable xenerosidade no centro de saúde de Cacheiras, ou ao de botar man do móbil para evadirse coa tecnoloxía e os seus misterios.

Pero el sempre queda de pé, alerta, en tensión, por moito que a súa visita teña un carácter absolutamente rutinario. Eu coñezo a orixe do seu medo e sei canta enerxía consome tratando de ocultarse. Seino non só por el: seino porque ese impulso tamén habita en min. Tardei anos en darme conta de que viaxamos no mesmo barco.

colacao

-Xa sei que é unha tontería, pero non che levo nada ben que me empecen a chamar señora nos comercios e nos restaurantes.

-Pois a min fixéronme esta pregunta hai uns días: Xosé, xa existía o colacao cando eras pequeno?

porca miseria

Viaxabamos desde Dumbría ata o Pino do Val. Vímola ao lonxe, apostada á beira da estrada. Cando nos achegamos, estirouse e fíxonos moitos acenos para que parásemos. Era unha muller moi entrada en anos, pequena, miúda.

-Ai, filliños, non sabedes o favor que me facedes. Se non pararades, ai, aínda tiña que zapatear varios quilómetros ata a casiña…

[A súa cara consumida, as roupas escuras, as mans curtidas e aínda fortes que se aferraban ao asento de diante]

-Veño do médico, ho. Teño a tensión mal e díxome que teño que quitarme da carne de porco para sempre. Non sabedes que pena sinto, que a carniña de porco é a cousa que máis me sabe deste mundo...

Malotes

Quedaron nun coñecido bar de tapas a unha boa hora para tomar unhas tapas e coa intención de tapear. El pediu unha caña, que ao remate serían dúas, e ela un tinto de verán que estirou durante horas. Non probaron bocado.

Na mesa de pedra repousaba un libro gordecho que ofrecía unha viaxe ao baleiro fértil.  Podería ser un bo pé para iniciar unha conversa, pero non falaron de libros. Tampouco caeron nos lugares comúns do cine, da pintura ou da música, por poñer exemplos clásicos de temas de conversación guay.

Falaron -como os vellos amigos que non eran- das súas vidas. Concordaron os dous no difícil que é chegar a darse conta das propias dificultades e dos mecanismos que se activan para rodealas, para facer como que non existen, para enmascaralas.

-Durante anos pensei que as miñas relacións de parella foron fracasando porque tiña mala sorte. Tardei moito tempo en darme conta de que era eu a que as facía fracasar desde o primeiro día, porque en realidade escollía compañeiros cos que era imposible que prosperase unha relación.

-?

-Si, eu sabía que con eses homes polos que me sentía atraída non podería ir moi lonxe. Sabíao vendo o seu carácter ou a súa traxectoria…

-Pero gustánche os malotes…

-Si, hahaha, gústanme os malotes!

Non era tan negra…

Estaba tan obsesionado co asunto que non daba falado doutra cousa cada vez que ía botar a partida. Os compañeiros de mesa sabíano e picábano para  que contase outra vez como un dos seus fillos se liou cunha moza cubana nunha viaxe de pracer. O home non podía explicarse como o seu fillo deixara a rapaza de toda a vida para embarcarse nesa relación.

-Sabedes que é o peor? Que é negra coma o café.

O tempo foi facendo o seu labor e o fillo casou coa rapaza cubana. O pai seguía indo xogar a partida ao bar de sempre, pero os compañeiros xa non o oían queixarse da desgraza familiar. Nada diso, agora falaba  das cousas que facía o netiño e referíase á moza cubana polo seu nome de pila. O cambio foi de tal magnitude que ata mudou a súa percepción da cor da pel.

-A verdade é que non vos é tan negra como eu dicía…

A terceira lei de Newton

Foi grazas a un comentario que me achegou Zeltia como souben da existencia de Big Love, unha serie que percorre as penas e glorias dunha familia mormona que practica a poligamia.  Interesoume o plan, así que tirei de Megaupload e jDownloader e descarguei a primeira tempada. Empecei a vela e estame gustando.

O vídeo que poño hoxe é un corta-e-pega feito a partir de imaxes do primeiro capítulo, que me parece que pode ilustrar o enunciado daquela terceira lei de Newton que estudabamos na escola, a lei de acción e reacción, que rezaba así:

As accións recíprocas de dous corpos sempre son iguais e dirixidas en direccións opostas.

O vendedor de enciclopedias

Entre as moitas vítimas que está a cobrar a expansión de internet e do dixital está a entrañable estampa do vendedor de enciclopedias. Cada vez que a vista me dá nun libraco titulado Galicia, esa desconocida (xa lle vale, non si?), lembro aquel día no que lle abrín a porta a un membro desa tribu urbana e cometín o erro de deixalo tomar asento no sofá. Unha vez dentro e instalado ás súas anchas no meu salón, o vendedor manexou a situación con solvencia e pouco traballo lle costou emplumarme aquel tocho a cambio duns cantos miles das miñas pesetiñas.

Nos últimos anos foi languidecendo a figura do vendedor de enciclopedias, ata o punto de que parece estar xa en franco perigo de extinción. Será por eso que me sorprendeu atopar un o xoves pasado no meu lugar de traballo. Viña ataviado como mandan os cánones, co seu traxe, a súa corbata e o seu maletín. A mirada e os ademáns, en cambio, non lembraban os do triunfador e asertivo vendedor de libros de antano. Nada deso; o home que me esperaba nunha esquiniña do corredor viña totalmente entregado, sabendo de antemán que non vendería nada. Era a viva imaxe da derrota.

Dixéronme que o atendese se tiña un minuto e accedín. Entramos nun despacho en compañía dun dos meus compañeiros e xa lle advertimos que andabamos moi pillados de tempo. Abriu o maletín e sacou uns catálogos sobados, un bloc e un bolígrafo parker. Dixémoslle que non comprabamos enciclopedias en papel e el respondeunos que o que nos traía era un revolucionario produto dixital pioneiro en Europa. “Tardei moito en vir porque agora estou eu só para atender A Coruña e Pontevedra. Antes eramos máis de trinta”, confesounos.

O produto que nos ofrecía era unha especie de Wikipedia de pago. Pedímoslle por cortesía que nola ensinase nun ordenador e dixo que non, que só podía amosarnos os catálogos. “Vendes unha enciclopedia dixital cun catálogo de cartón?”, díxenlle entre pasmado e divertido. “É a política da empresa”, escusouse antes de pasar ao ataque e espetarnos que “Planeta é unha entidade de prestixio que invertiu moito diñeiro neste proxecto, polo que a xente terá que confiar na calidade que sempre ofreceu”. Admirable estratexia. Despois sacou da chisteira un reprodutor de DVD portátil, dos que xa van quedando poucos, e empeñouse en poñernos un vídeo promocional da dichosa enciclopedia.

O tempo pasaba e os nosos compromisos laborais petaban literalmente na porta. O home, aínda sabendo que non vendería nada alí, seguía co seu despregue e deixou o tema económico para o final. Xa ninguén lle facía caso. Por fin marchou e acudín á reunión que tiña programada para esa hora. Ao rematar fun tomar unha infusión (boto en falta o café!!) e pensei nas veces en que actúo coma ese triste vendedor de libros, nesas ocasións nas que encaro os meus pequenos retos coa palabra derrota escrita na fronte, aínda que non leve traxe nin maletín nin bolígrafo de executivo… nin o DVD portátil.

M.

Estes días tiven noticias de M. polo correo electrónico. Fálame da recente morte de seu pai, case nonaxenario, despois dunha agonía de varios anos. Por moi esperada que sexa, unha morte cociñada a lume lento deixa marcas, e o relato de M. ponas ao descuberto con claridade máis que meridiana. Dicir que me emocionou sería demasiado convencional.

Espero que M. non se enfade por traer aquí esta historia e por coller prestado un parágrafo do seu fermosísimo correo:

Ó final creo que era máis dependente eu del que el de min. A historia con meu pai éche algo ben curioso. Se tivera morto hai dez anos, pasaría a cousa sen pena nin gloria. Pero estes dez anos de demencia achegáronnos moito, curiosamente sen saber el xa quen era eu, só quería que eu o sacara a pasear, só quería que eu lle dera de comer, e só quería estar comigo.

Elma

Elma, que en turco significa mazá, é o nome da cadeliña golden retriever coa que Eliseu e súa irmá agasallaron os seus pais. Recolleron unhas imaxes de vídeo cunha cámara de fotos e despois pensaron en facer algo con elas. Aí é onde entrei eu en xogo. Eliseu fíxome chegar os clips de vídeo e unha peza musical de Franz Schubert titulada Du bist die ruh, e doume carta branca para facer e desfacer. As imaxes, dada a súa procedencia, non son de boa calidade (o típico das cámaras de fotos: 320×240 e 15 fps), pero o importante é ver o ben que o pasa Elma e o ben que o pasan con Elma.

Centeo

Quedaba na casa un paquetiño dunha excelente fariña de centeo.  Xa se sabe que para un só dá algo de preguiza cociñar, así que aproveitei a visita de Eliseu para preparar dous almorzos xeitosos: un panciño e unhas filloíñas. Parece que lle souberon; polo menos, con fame non marchou.