cordeliños de cores

e eu tamén estiven naquel mundo
no que [aínda]
a sachadora, a malladora, a folla de bacallau…
aínda rarear o millo, tornar a auga, o molime,
as cereixas con pan, os primeiros venres,
e aínda decruar, arrendar, alzar a nabiña, raer…

[e as palabras de suso dos campos:
miña nai xa dixo que nas súas leiras
non entrará a segadora mentres viva,
que esa máquina arruina a herba]

Os cordeliños de cores viñeron despois. Os cordeliños de cores usábanse para atar as pacas/alpacas de herba seca, pero a xente pronto descubriu mil xeitos de reciclalos. Meu pai colleulle gusto a trenzalos nas noites de inverno, e daqueles cordeliños ían nacendo cordas e adivais.

Hai unha semana estiven en Zobra, unha parroquia de Lalín encaixada entre montañas, e quedei enganchado, entre outras moitas cousas, aos cordeliños de cores.

[vimeo 26992047]

Tamén en YouTube [aquí]

fichaxe

Iván sempre andou dando voltas por aquí: Iván do Dépor, Iván do Castro, Iván de Silleda, Iván e o Seat Arousa, Iván e as cegoñas…

Desde a semana pasada tamén hai un Iván reporteiro, un Iván que leva a súa videocámara no coche para dispararlle a todo o que se menee. O que nos agarda, mi madriña!

O vídeo de hoxe está feito coas imaxes que gravou estes venres, o día que se lle fixo entrega da cámara. Por alí andaba tamén Maridepiloño, que fixo gala do seu habitual desenfado e botou unha man xenerosa. Grazas a ela foinos posible afondar na personalidade do alcalde sexy que descubrimos no anterior post.

o entroido de piloño/2 [a cabesiña non para]

-A reportaxe de Piloño quedouche ben, pero é mágoa que non se recollan algunhas das machadas que a xente do público soltaba…

-Pois ocúrreseme que podo revisar todo o material que recollín e facer outro vídeo que vaia un pouco por onde ti dis.

-Pois faino, anda, e non me sexas preguiceiro!

piloño, entre xenerais e moros

O 6 de marzo celebrouse o entroido en Piloño (Vila de Cruces), unha variedade diso que denominan entroidos do Ulla.

o que os vellos non deben facer

Os vellos non deben de namorarse é o título da única obra de teatro que escribiu Castelao. Vou a interné e entérome de que esta peza se estreou en Bos Aires hai setenta anos, e ese é tempo máis que suficiente para que calquera artefacto cultural quede relegado á condición de reliquia.

Pois de reliquia, nada, a teor do que me chegou onte durante a representación que ofreceron unhas mozas e mozos de Silleda. Cónstame que non tiveran ocasión de ensaiar moito, e iso sempre pesa no resultado final, pero conquistáronme coa desinhibición e a alegría desbordante que despregaron durante toda a actuación. O público, formado tamén por xente noviña, contaxiouse dese bo rollo e subliñou con gargalladas os momentos cómicos da obra.

Fixemos tamén unha versión en formato videoghit para os amigos de EtiColmeiro. Para vela, preme aquí.

arancini

A semana pasada presenteivos a Vincenzo, un mozo siciliano que decidiu vir estudar a Silleda un ciclo medio de formación profesional. Hoxe volve Vincenzo para preparar uns saborosísimos [e contundentes] arancini na cociña do Restaurante Devesa, en Graba (Silleda).

Vémolo en Vimeo [aproveitando que somos usuarios PLUS dese portal]

Este vídeo tamén se pode ver no YouTube [ver aquí]

PS/ Oín por aí que Zeltia [a blogueira que perdeu parte do xuízo por obra dunhas tenazas] fixo fotos duns boliños ben xeitosos e non pouco literarios. Se por un azar ve isto, dona Zeltia, faga o favor de ilustrarnos ao respecto.

a solaina

A tarde estaba a punto de caramelo e Nela e Paz quixeron gozala polas terras do Deza. Propúxenlles ver a Solaina, en Piloño (Vila de Cruces).

Recibiunos un Paco Lareo hospitalario, amable e falador coma de costume. E coa picardía a flor de pel, si, tamén…