[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
Para todo fai falla ter maña. Eu non a tiña de neno para estoupar os estalotes e creo que non a tería nunca para facer unha tarabela con xeito…
Pode lerse no Dicionario da Real Academia Galega que unha tarabela (nós chamámoslle tabenla) é un trebello para espantar os paxaros, xeralmente con aspas que baten contra un obxecto metálico, e fan ruído ao seren movidas polo vento.
Tamén en YouTube [aquí]
Ese mércores volviamos de Pontevea de facer a compra. Ao chegar a Gondelle, xa a un pasiño de Cachóns, deille un toque moi lixeiro ao volante. Que raro atopar bosta agora!, estrañouse meu pai. Eu nin reparara niso, por suposto, pois tan só modificara a traxectoria para evitar a salpicadura. Un puro acto mecánico, en definitiva. Nese momento souben que aquela pouca bosta ciscada pola estrada lle traía a meu pai a emoción dun tempo de pastorear vacas, de estrar as cortes, de apañar a herba e o molime, de decruar e de arrendar, de estender bosta na eira para a malla das fabas -as fabas para nós sempre serán ervellas-, de mil e un traballos que xa ninguén fai.
Tamén en Vimeo [aquí]
Xa hai tempo que circula polo cauce do Tella, que é un dos dous ríos que bañan o meu Cachóns, unha substancia sospeitosa que enloda a auga e mantén a raia a vida. E non é preciso ver para crer: basta con cheirar para saber.
Uxío coñece ben o río Tella e entende de muíños, como poderás comprobar se ves o vídeo que poño hoxe. O que non entende Uxío é a pasividade coa que os estamentos e os membros da nosa sociedade aceptan, cada quen ao seu nivel, o desastre da contaminación sen mover un dedo para porlle remedio.
[vimeo 31651184/]
Para ver en YouTube [aquí]
Quen borra do teu corazón
o mar e a terra da Provenza?
Quen borra a lembranza do teu corazón?
Que destino te apartou do
ardente sol natal?
Na dor mesma vive todo
aquelo que te fixo feliz,
e só alí encontrarás a paz.
As palabras que o vello Germont lle dirixe a Alfredo, o seu desconsolado fillo, prenden en min e cobran vida cada vez que as escoito [aria Di Provenza il mar, il suol – La Traviata, Giuseppe Verdi].
Poderosas as palabras, profundo o seu eco, despréganse coma rizoma pola terra e suben tamén por min, que sempre estou regresando.
[O sábado pola tardiña, Cachóns e a recollida de castañas. O luns, tamén atardecendo, paseo pola ribeira do Ulla. O outono está petando á porta]
Tamén en YouTube [aquí]
Pedro colle unha variña e escaravella con ela no chan. A terra sae voando coma se fose cinsa.
Pónselle cara de circunstancias.
-Se non vén pronto unha reguiña, seca todo. Mira como agulletou o millo da veiga. Parece que está todo ardido. É unha pena.
-Pois a ver se chove un día enteiro, logo…
-Tal como está a terra, dígoche eu que un día non abonda. Mira para aquí [escaravella outra vez]: non ten lentura ningunha.
[Lentura (*). Outra desas palabras que xa case non escoito. Palabras que xa non se escoitan.]
O domingo pola noite, por fin, a chuvia. O luns pola mañá recibo un correo dunha persoa que manifesta a súa tristeza por culpa do mal tempo. En Cachóns, en cambio, a auga é recibida con alivio.
Pola tarde chove miudiño, como miudiño chove. Collo o paraugas e saio coa cámara. As pingas de auga nas follas, as maceiras vencidas polo peso do froito, os olores da terra húmida, as uvas maduras antes do seu tempo… Comprobo que a auga xa foi entrando na terra. Direille a meu pai que xa empeza a haber lentura.
Se pasas por aquí de cando en vez, xa sabes que teño costume de subir os vídeos a Vimeo e a YouTube. Creo que Vimeo dá un chisquiño máis de calidade, pero pode que sexa cuestión de prexuízos pola miña parte. Lembra que podes acelerar a descarga en Vimeo se desactivas a opción HD que hai no reprodutor. Para ver o traballo en YouTube, preme aquí.
(*) Lentura: Humidade que contén a roupa, os froitos ou a terra.
Hai cousa dunha semana que andivo o lume darredor das casas de Dornelas. Coutárono os veciños, apostados ao pé das eiras con sachos e tractores, ata que os equipos de extinción se fixeron cargo da situación. E agora, mentras vou dando un paseo con Zeltia polos vellos camiños ardidos, escoitamos con emoción os cantos dos paxaros. Queremos crer [e cremos] que son cantos para a esperanza.
Pola tarde, falo con miña nai do lume. En Oza temos unha longa tradición de incendios forestais. Lembra miña nai o monte de Mirón, que tantas veces ardeu sendo eu pequeno, mentres vai botando nun caldeiro as xudías que cocerá para a cea.
Este vídeo está feito con imaxes de Dornelas e da horta de Cachóns. O monte de Zeltia, a horta de Esther e de Pedro.
[vimeo 26258903]Tiña trece anos cando finou o meu avó Pedro, que era tamén o meu padriño. Uns meses antes xa morrera o meu avó José. Daquela aínda se mantiña viva a tradición do loito, aquel collage de gravidades e negruras varias, e a miña familia dispúxose a gardalo. Unha das cláusulas daquel loito era a prohibición de facer uso da radio e da tele, artiluxios aos que só se podía acceder na clandestinidade.
E un día pasou o que tiña que pasar. Eu ía coas vacas ao Choupelo, unha finca retirada ao pé do monte, e levaba unha radio pequena para entreterme. Desde alí podía ver perfectamente cando se achegaba alguén, de maneira que me sobraba o tempo para apagar o transistor. Pero ese día non: ese día despisteime e non me dei conta de que pasaban uns veciños co carro ata que os tiven a poucos metros de min. Demasiado tarde. Saudaron con naturalidade e seguiron o seu camiño, pero deixáronme no corpo un desacougo que me durou meses. Aínda me dura, sendo sincero.
Onte xuntei a miña madriña e a miña nai para que falasen do loito mentres tomaban o seu cafeciño da media tarde.
Tamén en Vimeo [aquí]
[Hai xente que fai maxia cun sacho. Hai xente que sabe que unha leituga é moito máis ca unha leituga. Hai xente que fai fotos dos seus tomates e mas manda por SMS. Ou da tortilla que acaba de facer con ovos e patacas da casa… Ovos de galiñas felices, escribiu alguén que tamén facía maxia]
O domingo púxose a chover. Collín a cámara, un paraugas para protexela e fun pola horta para vivir o orballo. Unha vez máis, e xa van moitas, admirei o traballo incansable de meus pais, horteláns felices de selo.
[vimeo 24439466]Hai poucos días publiquei unha entrada que se titula nimbos. O post leva un pequeno traballo en vídeo no que xoguei con versos de Xosé Mª Díaz Castro, poeta no que ando mergullado esta tempada.
O vídeo de hoxe tamén incorpora textos de Xosé Mª Díaz Castro; versos que saben á auga limpa dos ríos e dos regueiriños, esa auguiña limpa que xa case non hai. Non a hai pero hóuboa, que eu ben me lembro!
[Infinita tristeza cando un se achega ao río Tella, un dos dous que pasan por Cachóns, e percibe o veleno, ole o veleno, ve como avanza -lenta e mortífera- a escuma do veleno. A neglixencia, o desinterese, a absoluta falta de sensibilidade alíanse para que o desastre non se deteña. Non ho, que o que importa é que poñan farolas…!]
O domingo fixen un percorrido por Cachóns, Laña, Eo dos Menecos e Vilanova, todos eles lugares da parroquia de Oza. Seguín o curso do río Santa Lucía, aproveitando os camiños abertos polos pescadores, e gravei as augas mansas, as augas tranquilas, as augas a cachón.
Nota/ O vídeo abre automaticamente con calidade HD. Se advirtes que a túa conexión non permite un visionado razoablemente fluído, fai clic na opción HD e desactívaa.
O zapato pide media,
a media pide zapato
O mesmiño que di a copla foi o que pasou entre Suso (EtiColmeiro) e Uxío, meu irmán. Os dous son dispostos, traballadores, imaxinativos e decididos. Tan só era cuestión de tempo que aparecese un proxecto no horizonte que lles permitise poñer en común o seu talento. E a ocasión presentouse co Videoghit, un certame de creación audiovisual impulsado desde EtiColmeiro.
Suso andaba a planear a gala de entrega de premios e pensou nuns trofeos diferentes aos que habitualmente se mercan para tales eventos. O que quería Suso era que estivesen feitos con materiais reciclados, con pezas que xa cubriron o seu ciclo de uso e que van dar ao lixo.
E o Uxío podería facer algo diso?
Falei con Uxío e amosou a súa disposición a colaborar. Minto, porque non lle podo chamar disposición ao que percibín realmente como entusiasmo. Uxío é mecánico: Vou facer uns trofeos con pezas de motor desas que tiramos no taller.
Uxío púxose a traballar [ver vídeo] nos sete trofeos que se lle pediran, e xa os ten listos unha semana antes do día da entrega de premios. Comprobei tamén que Suso xa ten pechada a programación da gala coa mesma antelación. O que dixen antes: Uxío e Suso, tal para cal.
Nimbos é o título dun espléndido libro de Xosé María Díaz Castro co que fun agasallado un 23 de abril de hai uns anos. Tardei en lelo, pero cando o fixen quedei deslumbrado. E agradecido.
O vídeo amañeino esta tarde, sen saber que unha persoíña querida estaba nese momento vivindo o cabodano da morte de seu pai.
Pois para ti vai, aínda que á deshora.
[vimeo 23501604]Tamén en YouTube [aquí]
Onte probei por primeira vez as prestacións dunha cámara fotográfica réflex en modo vídeo.
Foi despois de xantar. Día soleado, temperatura agradable, unha horiña libre por diante: a ocasión propicia para coller a cámara e obter información de primeira man das posibilidades que ese trebello lle pode ofrecer a calquera persoa aficionada á imaxe en movemento. A cámara é unha Canon EOS 60D, que ofrece uns moi respectables 18 Mpx en modo foto e calidade Full-HD (1920 x 1080 píxeles) en vídeo.
A gravación que ofrezo está feita con imaxes recollidas onte en Cachóns e Silleda nas horas propias da sobremesa e da sesta. Sería por iso que escollín unha nana como complemento musical?
Falabarato 
Falaron