Cheguei a aquel piso cunha mochila ao lombo para botar un mes nel. Calculei mal: vivín alí por enriba de seis anos, tempo máis que suficiente, por certo, para acumular un impresionante volume de cacharrada. O piso era un pouco triste e non tiña moi boas vistas. Non podía ser doutro xeito, porque estaba nunha das rúas máis feas de Compostela, e pola parte de atrás, que era onde eu durmía, daba a un patio de luces caótico e horrendo. E alí estaba eu, cómodo a pesar de todo, porque polos arredores daquela contorna tan depauperada deambulaban algunhas persoas que eu quero e que me queren. Algunha delas inda deixa neste recunchiño o rastro do seu paso.
Ademais, estaba o da ventá. En todas as casas hai ventás, pero é que eu daquela botaba moitas horas nela. Desde alí miraba o persoal que frecuentaba o bar de enfrente, unha especie de furancho que se anunciaba como hamburguesería, e desde alí seguía tamén o traballo dos da empresa de madeira, que estaban sempre apilando os taboleiros na rúa e atravesando os camións. Seducíame moito aquela mestura de estudantes, hippies, post-hippies, alternativos, currelas e xubilados que facían vida polos aledaños da Avenida de Lugo.
E tamén me seducía ela, e iso que aquela muller esnaquizada era unha absoluta descoñecida para min. Nin sequera sabería aproximarme á súa idade, que seguramente sería moita menos da que aparentaba. Polas tardes víaa pasar cara ao centro co seu andariño miúdo e un pouco torpe. Falaba soa as máis das veces. Nunca a vin acompañada e nunca a vin parando a conversar con ninguén. O misterio que envolvía a aquela muller deume que cavilar durante anos. Nunca falamos, pero non me facía falta cruzar palabra con ela para que me chegara a súa dor, marcada a ferro en cada enruga daquela cara denegrida. De onde viñan aqueles estigmas? Cal era a historia?
Uns anos despois, cando eu xa non vivía alí, atopeina apostada nunha esquina do Pombal, o antigo barrio de putas compostelán, convertido hoxe, supoño que en aras da modernidade, nun proxecto de zona cero da especulación inmobiliaria. Eu pasaba desde Galeras con abrigo e bufanda e vina negociando cun señor da miña parroquia, un coñecido de toda a vida que vivía só. Non sei ben como transmitir a sensación de tristeza, de frío, de humidade, de tenrura case imposible. De soedade compartida. Da soedade máis radical.
Falabarato 
Falaron