Haberá cousa dunha semana que a revista Forbes publicaba a lista anual das persoas máis ricas do planeta e aí estaba el, o fundador do Feisbuk, un mozo de 25 aniños que xa amasou unha fortuna de 4.000 millóns de dólares. Claro que Mark Zuckerberg, que así se chama este techie ricachón, non só acumula dólares por un tubo; tamén garda na súa cova as toneladas de información que xenerosa e inconscientemente -en non poucas ocasións– lle achegamos cada vez que actualizamos a nosa conta.
Levo unha tempada fóra do Feisbuk e non creo que volva. Un día deime conta de que para o único que me servía era para perder o tempo, así de claro. Non nego que o Feisbuk sexa un instrumento que responde a unha necesidade tan humana como a de manter o contacto, e imaxino que nesa capacidade reside o seu éxito planetario, pero a min ese modelo de comunicación resúltame moi pouco satisfactorio, mesmo frustrante en ocasións. E cada vez máis.
Que era entón o que me estivo levando cada dous por tres a caer nas garras dese trebello? Tiven clara a resposta cando lin estes días nun artigo de María de Mallou, titulado utilidades estúpidas do feibuc, toda unha declaración de intencións máis que reveladora: prometo que nunca máis empregarei o feisbú para lerchear. Se do que se trata é de lerchear, que mellor que facelo falando, vendo, escoitando, tomándolle algo?
Falabarato 
A min ese xa non me pillou, dende o primeiro día vin que non era para min. Non me atrae nadiña.
E será…, correcto decir
que gozo montón “lerchéandote”.
Asta me da enerxía!!
Unha aperta e grazas polos bos consellos.
Xxxx