apátridas

Houbo quen vaticinou que a chegada de Feijoo á presidencia da Xunta poría fin a unha suposta situación de crispación lingüística.

Podería ter sido dese xeito, por suposto, pero aconteceu máis ben ao revés, ata o punto de que o debate lingüístico está a invadir ámbitos nos que antes sería impensable que se manifestase: o programa Gran Hermano, sen ir máis lonxe [ver para crer].

Chamémoslle debate, chamémoslle conflito, chamémoslle questione della lingua… Chamémoslle como lle chamemos, este asunto é un foco de tensións que non todo mundo dá soportado, ata o extremo de que hai quen opta por declararse formalmente apátrida, como fai este señor que chama a unha emisora de radio:

[Pregúntome como recibirá este señor apátrida a noticia de que se está a fraguar a primeira peli porno en galego! E non acaba aí o conto, non, porque resulta que a peli ten guión e todo… Como dixo Mer, cosas veredes!]

os nosos nomes

Un día, alá nos tempos de maricastaña, decidín dar o paso de galeguizar oficialmente o meu nome. Nunca esquecerei a severidade da funcionaria que me atendeu. Botoume unha boa berra e acusoume de deslealdade cara os meus pais, pobriños eles. É certo que saín daquela oficina co papeleo resolto, si, pero tamén o é que levaba conmigo a sensación de ser un neno que se portou mal. Canto me reñera a seño!

Hai algunhas anécdotas que me divirte moito lembrar e que non tería vivido como José. Por exemplo, cando me preguntan se son profesor de galego. Ou cando me teñen dito -máis dunha vez- Tú eres del Bloque, ¿no? Logo está a dificultade de moita xente para dicir Xosé, de maneira que me acabo convertindo en Xoxé ou en Pepe. E nestes dous últimos anos, que trato algo con empresas de Madrid, algunha vez se teñen dirixido a min como Josep. Anécdotas que levo con humor, pero anécdotas que din moito.

Todas estas cousas me viñeron á cabeza o pasado 25 de novembro, cando asistín en Silleda a un acto que xiraba arredor da cuestión da galeguización dos nomes. Foron corenta minutos que me despertaron a emoción, o orgullo e a esperanza.

Votos para o Galegando

Hai cousa dunha semana dediqueille unha entrada ao lipdub que fixeron as mozas e mozos do IES Pintor Colmeiro. A min tocoume facer de cámara e subir o vídeo aos portais YouTube e Vimeo.

Todos agardabamos que o vídeo tivese unha boa acollida, pero non creo que ninguén contase con levar rexistradas máis de 4.500 visitas en dez días. Todo un exitazo. Tanto, tanto, tanto que ata nun comentario nos chamaron talibanes del gallego.

Onte puxose en contacto con nós un docente do IES Leliadoura (Ribeira) para convidarnos a participar no II Festival Audiovisual Galego-OlloBoi. Todos os detalles do certame poden consultarse na ligazón www.rodaxe.info. Hai varios premios en xogo, entre eles un que se outorga por votación en internet.

Xa o sabes, se queres que o Galegando teña opcións non lle virá mal o teu voto.

Making Off

Hai uns días publiquei o lipdub do alumnado do IES Pintor Colmeiro (Silleda). Por alí andaba tamén Iván, que se dedicou a recoller imaxes do evento. Con elas fíxose este vídeo.

Lipdub

Non sabía o que é un lipdub ata que os de eticolmeiro me ficharon para facer de cámara no que eles montaron.

En Vimeo:

En YouTube: