xúroche que foi unha semana longa longa
tan longa que case interminable
e as miñas mans
estas mans que aporrearon mil teclados
e executaron a orde de arquivar
absurdos papeis superimportantes
en carpetas recicladas
estas mans que tamén estreitaron
outras mans astutamente ofrecidas
por sorrintes fenicios que venden grampadoras
e post-it
e produtos que borran a tinta
[por cada tres caixas mándoche unha sen cargo, eh]
manciñas que moveron cadeiras e mesas
cadeiras veñen
mesiñas van
cadeiras veñen e van
pero hoje é sábado, amanhã é domingo
e as mans xa devecían
esperaban con ansia que chegase o sábado
xusto este sábado
para ser por fin de terra
e de terra os meus dedos que aloumiñan a fariña
a masa está a levedar
nunha hora haberá pan da cor da terra
pan de terra para empezar o día
amén
Falabarato 
preguntaría por que xusto este sábado
un texto que crea unha atmósfera así, para que veña alguén e se pare niso.
Trinta séculos lutou a humanidade pela semana inglesa
Descansasse o Senhor e simplesmente não existiríamos
Seríamos talvez pólos infinitamente pequenos de partículas cósmicas em queda invisível na terra.
Pero que preciosidade…De quen é? Quero ler algo máis!!!
Así é o pan da paz, o pan da tranquilidade, o pan do amor, o pan da terra que nos une ao pan…
[o pan que agocha Amancio Ortega]
E como resultado desta longa-longa-dura-e-intensa semana, mira que poema tan xeitoso conseguiches artellar. Recolliches de todo, só che quedou explicar o contexto no que creaches a obra; aquelas musas (cento e pico…) axudaron, ou non?
E comenzas a finde aloumiñando a fariña, que privilexio!!!
Xosé, grazas por contárnoslo.
Para rematar: collería as palabras de Mar (co seu permiso), non se me ocurre mellor conclusión!!
Unha aperta moi forte con mans de terra. Continúa escribindo, porfa. Non pares!
Para quen queira oír na voz de Vinicius de Moraes o poema ligado no post:
Eu moitas veces sinto o desexo de abrazarme ao esencial, ao máis primixenio, ao pan, á terra. Neses momentos recordo o que dicía Frei Luís de León:
“Que descansada vida
la que huye del mundanal ruído,
y sigue la escondida
senda por donde han ido
los pocos sabios que en el mundo han sido”
Peo non podo esquecer que as mesmas teclas que serven para “arquivar absurdos papeis” deixanme ler poemas como o teu.
Tamén as miñas mans, esas que acariciaron suavemente o teclado toda a semana, serviron paraextender o abono pras legumbres e as patacas “este sábado pasado á tarde”.
Din que foi pola mañá.
O tempo, pasar pasou
máis que paseniñamente,
íbanlle caendo á beira
as decoloridas follas
dos meses dos calendarios
naquel outono da vida
daquela vida baleira.
O latexar daquel peito
cansado de debuxar
tantos regos sobre a pel
daquel campo seco e estéril,
pra tan solo recoller
o amargo froito de ira
de rabia e desolación
cando se torna senil.
Vendo como cando mira
con ollos cheos de bágoas
a sombra que lle precede,
esa longa noite escura
derradeira luz do día,
dando paso á negra noite
de sonos e pesadelos,
de medos e de amargura.
Un regueiro de emoción
percorreulle-las arterias
ó vel-a claridá do día
cando as estrelas se van.
O aire fresco na cara
esa nova sensación
voltar de novo a vivir…
Din que foi pola mañá.