-Xa sei que é unha tontería, pero non che levo nada ben que me empecen a chamar señora nos comercios e nos restaurantes.
-Pois a min fixéronme esta pregunta hai uns días: Xosé, xa existía o colacao cando eras pequeno?
[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
Falaron
 | Mónica en Pasando do Facebook |
 | paideleo en uxío escribe sobre as terras d… |
 | bristolmania en xeografías [decembro 2018] |
 | Anónimo en habaneras |
| Anónimo en once corais en Ribadumia |
 | marsanpilo en un canto en moaña, hei! |
| marsanpilo en avilés |
| marsanpilo en La questione della lingua |
 | zeltia en menú |
| zeltia en noite de ensaio |
As entradas de Falabarato, por Xosé Fuentes, están baixo unha licenza de Creative Commons Recoñecemento-NonComercial-CompartirIgual 3.0 Unported.
Falabarato 
Xa, a mesma historia cunha fómula máis sutil, máis ” ideal “. Si Señor ;)))
– Inesquecible o sabor do colacao…mnnn –
e existía?
😉
Aínda no cumprira os catro anos. Un día, aproveitando que non había ninguén na cociña, estarriqueime para coller unha culler do caixón e dspois abrín a porta da lacena. Agarrei a lata do colacao, unha daquelas latiñas decoradas que seguro recordades, senteime no chan e culleradiña tras culleradiña comencei a degustar o delicioso alimento. Como estaba tan entretida non me decatei de que á miña beira se achegara un gatiño e se sumara ao banquete lambendo o requesón do prato que estaba no estante do fondo. O festín durou ata que nos descubriu a miña madriña, o felino escapou nada máis oíla e eu atrapei unha pequena bronca, máis que nada porque a miña o proxenitora non sabía o tempo que levaba alí e temía que me puidese sentar mal tanto colacao así en seco. Esto ocorría a finais dos sesenta, e xa existía o colacao!! Botade contas!
(Uns vinte anos despois, paseime ao café. Non sei que será mellor).