[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
Mira que está facendo frío estes días, pero eso non é impedimento para que Esther e Pedro boten o pé fóra da casa e vaian facendo os traballos que tocan en cada momento.
No vídeo de hoxe podes velos apañando os vimbios e preparando un porraliño de leituga abonado tan só con esterco das galiñas e con borralla. O día que arrinquemos as primeiras follas para facermos unha ensaladiña será unha festa.
[…] jon mematas Leituga Abril 3, 2010 A primeiros de xaneiro poñían a andar a semeteira (aquí) e a estas alturas, a pouco máis de dous meses desde aquela, Esther e Pedro poden presumir dunha […]
 | Mónica en Pasando do Facebook |
 | paideleo en uxío escribe sobre as terras d… |
 | bristolmania en xeografías [decembro 2018] |
 | Anónimo en habaneras |
| Anónimo en once corais en Ribadumia |
 | marsanpilo en un canto en moaña, hei! |
| marsanpilo en avilés |
| marsanpilo en La questione della lingua |
 | zeltia en menú |
| zeltia en noite de ensaio |
Falabarato 
Que imaxes máis agradables,da gusto de comtemplar.
O amor e a dozura ca que traballan…tamén a admiración coa que ti os gravas ten que ser ben fermosa,e todo xunto vale un imperio.
Semella que a colleita será boa ,non pode ser doutro xeito!!!
Botei en falta unhas folerpiñas de neve.Fai tantismo frio….
Unha aperta
A min gustaríame enlazar coas fermosas palabras do primeiro comentario (co seu permiso) e dicir que, despois de ver o vídeo, dan ganas de saír correndo a preparar un porraliño coma ese… Ben se aprecia que Esther e Pedro, desfrutan do seu traballo a pesares do frío. Xa nos ensinarás as leitugas, eh!!
Por aquí si que tivemos folerpiñas e folerpas!
Apertas
Dá gusto ver traballar a teus pais, que elegancia! E tamén dá gusto que volvas producir vídeos, pois fasnos gozar con eles e márcasnos camiño para aprender a traballar coas imaxes. Bicos
Moitas grazas, amables comunicantes. Levaba tempo sen publicar nada no blog e sen facer vídeos persoais, porque dos outros, dos que che encargan para que botes unha man nesto e naquelo, deses si que fun facendo uns cantos nos últimos meses, todos eles gravados coa miña querida Canon XAH1.
Este nadal completei o meu equipamento cunha videocámara máis pequerrecha (SONY CX-105e), desas que rexistran a información en tarxeta de memoria. Botaba en falta unha cámara de reducidas dimensións que fose doada de transportar e que pasase máis desapercibida, precisamente para poder recoller máis “ao natural” esceas como as que usei nestes dous últimos traballos.
Ver traballar os meus pais é unha fonte da que non paro de beber. Gústame o amor con que se entregan a esas tarefas que levan repetindo anos e anos, unha entrega sen alardes, sen grandilocuencia, con bosta nas botas… Poderían ter sucumbido a aquelo de “custa menos se o compro que se o boto eu”, pero hai un lazo que os une ao traballo e á tradición que non queren romper. E que dure.
Alégrome moito de que estas cousas tan pequeniñas que fago lle interesen a alguén. Alégrome e sorpréndome, debo engadir, porque ben sei que cos meus vídeos non estou marcando “camiños para aprender a traballar coas imaxes”, como di Alex Ghalpon nun comentario infinitamente xeneroso que, pese á súa flagrante inexactitude, lle agradezo. Eso si, gozo cando estou gravando e gozo tamén cando edito o material. Non pido máis.
Mira tí de onde viñan as leitugas que acabo de ver noutro vídeo!
🙂
(e pode que se chego á xubilación -que cada vez nola poñen máis lonxe- volva eu ó mesmo sitio onde miña nai tiña un porral con leitugas; sucedíanse ou convivían cebolas, allos, tomates, pementos, guisantes, tirabeques… A tanto non aspiro, pero unhas leituguiñas e uns tomates, ¿eeeh?)