e eu tamén estiven naquel mundo
no que [aínda]
a sachadora, a malladora, a folla de bacallau…
aínda rarear o millo, tornar a auga, o molime,
as cereixas con pan, os primeiros venres,
e aínda decruar, arrendar, alzar a nabiña, raer…
[e as palabras de suso dos campos:
miña nai xa dixo que nas súas leiras
non entrará a segadora mentres viva,
que esa máquina arruina a herba]
Os cordeliños de cores viñeron despois. Os cordeliños de cores usábanse para atar as pacas/alpacas de herba seca, pero a xente pronto descubriu mil xeitos de reciclalos. Meu pai colleulle gusto a trenzalos nas noites de inverno, e daqueles cordeliños ían nacendo cordas e adivais.
Hai unha semana estiven en Zobra, unha parroquia de Lalín encaixada entre montañas, e quedei enganchado, entre outras moitas cousas, aos cordeliños de cores.
[vimeo 26992047]Tamén en YouTube [aquí]
Falabarato 
[ jajaja os primeiros venres… eran festas !!! e o ceo asegurado; palabra de Santo. E eu fun uns cuantos anos; menos mal, unha ansia on lado ]
Miro e vexo: demasiadas ataduras (anque sexan de cores) alambres, óxidos, cercados, pinchos,
animaliños… animaliños, máis cordeles, negros…
E non é que non queira velos, pero celebro a paisaxe con brisa morniña. Ese soliño amarelo
que alonxa calquer nube negra (sempre, solo hai que miralo, sentindo ).
Miles e miles de cascabeliños rosados, que tanto me gustan !!!!
Celebrarei boas novas con un rico postre de doces sabores : iogur con amoriñas maduras
[ que collerei esta tarde 🙂 ] queda convidado.
Bicos azuis.
Paréceme moi acertada a súa apreciación das ataduras: cordas, arames oxidados, estacas, sebes… [quen sabe! igual o gusto por esas imaxeds esconde unha significación psicolóxica profunda]
Envéxolle o das amoras, a tarde recolléndoas, o convite (que espero que lle acepte, parvo sería)
Case podo ver a Pedro nas noites de inverno trenzando adivais… [un día tesnos que amosar as mans de Pedro: imaxino unhas mans fermosísimas, sabias, expertas. Con esa beleza que dan os anos. -apreciación reservada- Non sei se che comentei que teu pai paréceme un home atractivo (e que non lea isto Estheer de Cachóns, que debe unha muller de armas tomar!)]
A relación dos cordeliños con recordos do teu pasado de adolescente engádelle a este video unha forza emotiva ademáis da estética: as imaxes son dunha beleza sinxela, directa, núa, envolveitas pola música levan a imaxinación lonxe lonxe, [esas notas que lembran areas e lúas, velos e sensualidade.]
Zobra cos seus paseos fluviais e as rutas de sendeirismo, as casas rurais, chaman por unhha mochila lixeira onde gardar un piquenique saboroso para degustar co son do vento e a auga. E os cascabeis dos colares que levan os rabaños que pacen nos prados.
Felicitacións pola montaxe, [non esperaba menos! ;-)]
Coñezo Zobra: os sendeiros, o teleclub, as casas vellas, as minas… Pero iso de pegar a cámara a un pincho de aramio oxidado ou a unha botella colgada é unha novidade. Gústame o ben que se levan as imaxes coa música que escolliche.
Investiguei e dei cun vídeo de Zobra moi apetitoso:
Este vídeo é un poema gráfico. Vereino mil veces e mil veces atoparei algo novo.
Coincido totalmente con Zeltia. Dende a primeira vez que vin a Don Pedro, quedei marabillada da súa elegancia e distinción, desa recia seriedade do seu rostro (“Ti si es Petrus!”), desa concentración no que fai por enésima vez, coma se fora a primeira.
Parabéns de novo e sempre.
Ai ,cantos recordos teño dos primeiros viernes! salía da escuela, e collía un “bollycao”, na taberna, pra ir comendo cara a iglesia. Era toda unha aventura, salías da rutina, íbamos todos xuntos falando das nosas cousas. E, como volvíamos tarde para a casa, estaba permitido non facer os deberes hasta o sábado, algo bo tiña que ter aguantar o rollo do cura, non?
As vistas de Zobra, son maravillosas, que relax!!. Eu, sigo maravillandome co movemento das árbores e as herbas, e algo que me emociona e me fai latexar o corazón. Gústoume moito o detalle dos cordeles, na miña casa, tamén acordo a facelos. E o ferro clavado na peneda xunto co cordel, como dicindo, daquí, si que non escapo, e perdurarei no tempo.
Pero, sin dudar, o que máis me impactou, foi a mosca no alambre, con que precisión foi captada! non e fácil, paran pouco tempo!
. E tamén as miradas das protagonistas que parecían posar de modelos, algunhas ovellas e a vaca do final. E como si dixeran, aquí estamos, nesta paraxe, tranquilas e satisfeitas da vida!!
Noraboa, unha vez máis, e gracias por recordarnos vellos tempos. Bicos.
Eu son a anónima, eh! a do “bollycao”!. Non puxen o meu correo, foi un fallo técnico. ” A cabeza non para”. E así quero subsanar o erro. E bonito que quede constancia dos tempos vividos, na nosa memoria, e para a posteridade. Gracias por permitir que non olvidemos a nosa nenez..
Magnífico!
Si, a reportaxe é un auténtico poema gráfico, como ben di Mer.
[e concordo con todo canto aquí está dito, non imos repetir]
Eu tamén: cada vez que volvo ver o vídeo, atopo algo novo.
A beleza do sinxelo, que ben a captaches!!
Unha aperta de agosto