[Vídeos de produción propia e historias máis ben mínimas]
A tarde estaba a punto de caramelo e Nela e Paz quixeron gozala polas terras do Deza. Propúxenlles ver a Solaina, en Piloño (Vila de Cruces).
Recibiunos un Paco Lareo hospitalario, amable e falador coma de costume. E coa picardía a flor de pel, si, tamén…
 | Mónica en Pasando do Facebook |
 | paideleo en uxío escribe sobre as terras d… |
 | bristolmania en xeografías [decembro 2018] |
 | Anónimo en habaneras |
| Anónimo en once corais en Ribadumia |
 | marsanpilo en un canto en moaña, hei! |
| marsanpilo en avilés |
| marsanpilo en La questione della lingua |
 | zeltia en menú |
| zeltia en noite de ensaio |
Falabarato 
Gustoume ver polos teus ollos algúns detalles das decenas que hai na Solaina de Piloño, onde tropeza a sorpresa, o asombro, o desconcerto ou a emoción.
Moi ben a montaxe. [E que juapismas as señoras]. 🙂
Da música non teño nada que dicir que tí non saibas 😉
Grazas, por todo.
Pois si, si que debeu ser unha gozada o voso paso polo museo de Piloño .
Nótase que Paco Lareo é un home que disfruta co que amosa… toda esa artesanía,- tamén a falada-
hai moito que ver e tanto que saber!!
Gusto foi tamén coñecer un pouquiño máis a Zeltia,
e Nela xa nos pode ir desvelando qué ou quén lle roubou tremenda mirada.
E grazas Xosé por este paseo á Solaina.
q ben q unha tarde tan grata -tempo para ver con calma as cousas, para demorarse nelas e gozalas- quedase recollida en imaxes por alguén q ten a habilidade de, con ese terceiro ollo da cámara, poñer aínda máis guapa a realidade
quen me roubou a mirada? non me acordo! andaba vendo as cousas de vagar, e deixábame sorprender por calquera cousa, igual algún traballo de paco larea q unha araña, ou un gato q saía disparado do seu acocho
(e coincido con zeltia, q ben lle queda caetano ás imaxes!)
gracias, xosé!
Non sei se queda algo que engadir ao xa dito, eu concordo coas anteriores opinións. Magnífico traballo, ás miradas atentas aos detalles, o ritmo pausado e ameno ao mesmo tempo, a alternancia das imaxes durante a conversa co señor Lareo… Grazas por amosarnos a vosa visita á Solaina. Un pracer!
A música de Caetano, esa canción…ai!!
Verei o vídeo unha vez máis, seguro que descubro outras tomas que me sorprendan.
Unha aperta dezá (nunca mellor dito)
Un tipo peculiar O Paco lareo, con moito humor. A historia do ligoteo no tallo de matar os porcos non ten precio.
Meu coração não se cansa
de ter esperança
de um dia ser tudo o que quer
Meu coração de criança
não é só a lembrança
de um vulto feliz de mulher
Que passou por meus sonhos
sem dizer adeus
e fez dos olhos meus
um chorar mais sem fim
Meu coração vagabundo
quer guardar o mundo
em mim
Sempre me pasa que me queda mágoa das cousas que se me escapan. Por exemplo, quen me dera ter gravado o momento no que lle sinalamos a Paco un trofeo no que podía lerse: A Paco Lareo, por su altruismo prometeico. Non tardou nin medio segundo en mirarnos con picardía e en sentenciar que o que o escribiu ben saberá o que quixo dicir.
é certo! rímonos. xa me esquecera. a memoria é caprichosa e selectiva dun xeito anárquico.
(oes neste blog, por haches ou por bes, todo se volve iniciais!)
🙂